Romantyczność

 

Cześć  Moi Drodzy!

Serdecznie Witam Was w to sobotnie popołudnie. Co u Was, proszę mi tu zaraz zameldować. U mnie dobrze, chociaż powiem Wam, że wysokie temperatury mi nie służą. Jestem alergikiem i niestety źle znoszę upały a co za tym idzie wszelkie pylenia jakie są teraz na zewnątrz. Czekam na jesień z wielką niecierpliwością. Czas wiosny i lata jest bardzo ciężki dla alergików, zresztą kto ma alergię ten doskonale wie o czym mówię. Mam nadzieję, że to ostatni tak gorący dzień tego lata. Co do mojej soboty to mija mi całkiem nieźle. Zrobiłam wafle z nadzieniem kakaowym, zaczęłam czytać świetną książkę o wdzięcznym tytule „ Kolacja z Tiffanym” autorstwa Agnieszki Lingas – Łoniewskiej. Uwielbiam czytać tego typu książki bo łączą w sobie komedię z romansem co bardzo, bardzo lubię. Resztę popołudnia i wieczoru mam zamiar poświęcić na dalsze czytanie, a jakie plany macie Wy? 

Wiecie ostatnio zauważyłam, że stałam się jakaś bardziej sentymentalna. Tak jakoś sporo rzeczy mnie rozczula, odczuwam wiele emocji bardziej jak kiedyś gdy byłam nastolatką. Człowiek zmienia się z wiekiem to wiadomo, ale nie chodzi mi o zmianę fizyczną ( co prawda zmieniło się to i owo) ale także ta emocjonalna uległa pewnej metamorfozie. Pamiętam jak kiedyś szaleńczo biegałam za ludźmi, jak chciałam być zauważana. Pamiętam czasy gdy za wszelką cenę chciałam zdobyć uwagę innych. Teraz zastanawiam się : Po co? Dlaczego? W jakim celu? Wiadomo wiek swoje robi, mając te naście lat człowiek sobie myśli, że wszystko mu wolno, że zawojuje świat, rozkocha w sobie wszystkich chłopaków/ wszystkie dziewczyny. W pewnym momencie nawet staje na przysłowiowych rzęsach byle tylko ktoś go pokochał. Dobrze wiem, że na siłę nic się nie da zrobić. Miłość na siłę nie ma sensu, tak samo przyjaźń, małżeństwo, koleżeństwo. W miłości  jeśli nie ma tego przyciągania, tej iskry w oku, tego czegoś nic nie ma sensu. W przyjaźni zaś jeśli nie ma porozumienia dusz, takiej wręcz braterskiej/ siostrzanej miłości taka relacja nie ma sensu. Kiedyś wiele razy się o tym przekonałam. Teraz wiem już jak to wszystko powinno wyglądać. Dawać od siebie tylko tym którzy chcą ze mną być, przebywać, spędzać czas. Odejść od tych którzy tego czasu nigdy dla mnie nie mieli. A wracając do mojej sentymentalności: poezja śpiewana stała się istotną częścią mojego życia. Tak, tak poezja jest niezwykle sentymentalna, niektóra bardzo zmysłowa i nostalgiczna. Dzisiejszy wpis ma tytuł „ Romantyczność” – takowy tytuł nosi przecież wiersz Adama Mickiewicza. Pamiętam jak kiedyś omawialiśmy go w szkole, jak ja go nie lubiłam. A teraz? Podoba mi się i to bardzo, ma w sobie to coś, to coś co bardzo lubię w poezji jakąś taką nutkę tajemnicy i czuć,  że poeta włożył w niego cząstkę swojego serca. Bo właśnie o to chodzi, by w każdą czynność jaką wykonujemy w każdą relację z drugim człowiekiem jaką zaczynamy włożyć ten kawałek siebie, kawałek swojego serca i całą duszę.

sukienka / Mohito 

ramoneska / Sinsay

torebka / Sinsay

buty / Deichmann

opaska / AliExpress

❤❤❤