"Ty jesteś moje imię" - biała magia w mrocznych czasach wojny

Dzień dobry !

Dziś będzie trochę inny wpis niż zwykle, bo tym razem nie stylizacja a książka. Właśnie dzisiaj mija 77 lat od tragicznej śmierci poety Krzysztofa Kamila Baczyńskiego podczas powstania warszawskiego. Dodam, że jestem zakochana po uszy nie tylko w wierszach owego poety ale i w nim samym. Tym bardziej cieszy mnie fakt, że w okolicznej bibliotece znalazłam książkę o miłości - białej magii jaka połączyła Krzysia z Basią Drapczyńską. Oboje są dla mnie wzorem niesamowitego uczucia, a czytając tę książkę rozmarzyłam się, że hej. Wspaniale jest poznać tych dwoje z innej perspektywy aniżeli podczas lekcji języka polskiego w szkole wiersze Krzysia lub jego, Basi i innych powstańców losy na lekcji historii. W tej książce miałam szansę czytając ją wyobrazić sobie to wszystko co się między nimi wydarzyło co nazwano białą magią w mrocznych czasach wojny. Dzisiaj po krótce opowiem Wam o wrażeniach jakie wywarła na mnie książka pt. " Ty jesteś moje imię" autorstwa Katarzyny Zyskowskiej- Ignaciak. 

W owej książce co i rusz pojawiają się wiersze Krzysztofa. Większość swego rodzaju rozdziałów ( chociaż nie ma takich zwykłych rozdziałów ponumerowanych) zaczyna się od słów z pod pióra poety. Początek tej książki to oczywiście opis Basi oraz Krzysia a także szczegóły zapoznania się ich oraz wielkiej miłości jaka spłynęła na nich niespodziewanie. W książce jest też wiele motywów romantycznych, opisana jest namiętność jaka połączyła Baczyńskiego z Basią. Bardzo spodobały mi się wydarzenia gdzie są oni razem a on naprędce wymyśla dla niej wiersz, Dodam, że Barbara była wielką muzą i inspiracją dla Krzysztofa, to dla niej powstało wiele wierszy miłosnych i erotyków. Nie wiem jak Baczyński to robił, wydaje mi się, że raczej urodził się z tym geniuszem i już jako noworodek miał w sobie tę wrażliwość poetycką i wielką dojrzałość jaką emanują jego dzieła. W książce jest też opisana trudna relacja Basi z mamą Krzysia - Stefanią Baczyńską. Liczne kłótnie, ciche dni, tutaj widać już zalążek tego jak zarówno w tamtych czasach jak i teraz zdarzają się konflikty matka- synowa. Mamy też tragizm poety, silne przeświadczenie o zbliżającej się śmierci oraz obraz powstania warszawskiego. Wydaje mi się, że również to wszystko miało wpływ na jakość i znaczenie wierszy jakie pisał. " Ty jesteś moje imię" to nie tylko historia miłości Basi i Krzysztofa, to też ogólny obraz miłości jaka niespodziewanie przychodziła do młodych ludzi w czasie okupacji niemieckiej. Świadomość iż śmierć czyha na każdym kroku sprawiała, że nie czekali z decyzją o ślubie, kochali tak jakby jutra miało nie być. To samo tyczy się Barbary Drapczyńskiej i Krzysztofa Baczyńskiego. Ślub wzięli po 4 dniach znajomości, ale to co ich połączyło przechodzi zarówno moje jak i ludzkie pojęcie. Nie wiem czy istnieje teraz taka silna miłość, takie silne zakochanie, wzajemny szacunek i empatia. Mimo młodego wieku ( Basia miała 19 lat a Krzyś 20) darzyli się tak dojrzałym uczuciem, że głowa mała. Jak powiedział Jarosław Iwaszkiewicz który był obecny na ich ślubie : " Wyglądali jak dzieci idące do pierwszej komunii świętej niźli dwoje wojennych kochanków. Powaga na twarzach Barbary i Krzysztofa zupełnie nie korespondowała z ich niedojrzałym wyglądem." Cytując słowa z książki " On ubrany był  ciemny garniturek, podkreślający  drobną chłopięcą budowę i wąskie ramiona, ona - w kremowy kostium , który mimo wysiłków krawcowej zdawał się być dla filigranowej dziewczyny dużo za duży. Jedyną ozdobę panny młodej stanowił bukiecik z konwalii. Klęcząc wspólnie, przypominali parę niedorostków , która przed obliczem Boga znalazła się zupełnie przypadkiem." 

Reasumując " Ty jesteś moje imię" to przepiękna historia o miłości pięknego poety Krzysztofa Kamila Baczyńskiego i uroczej Basi Drapczyńskiej. Bardzo spodobało mi się w tej książce też to, że jest w niej tyle wierszy Baczyńskiego które uwielbiam czytać, interpretować i się nimi zachwycać. To opowieść o uczuciu silniejszym niż wojna, śmierć, wiecznie nie zadowolona i cierpiąca swoje osobiste męki matka. Krzysztof Baczyński był niezwykle dojrzałym jak na swój wiek chłopakiem. Oboje z Basią odnosili się do siebie w piękny sposób, oni patrząc na siebie pożerali się wzorkiem. Panowała między nimi tak głęboka nić porozumienia, to było niezwykle silne uczucie. To Basia namawiała Krzysia do pisania wierszy, to ona w niego uwierzyła, kibicowała mu i wspierała. Ich uczucie było czymś co ciężko nazwać i opisać słowami. Uczucie którego nawet śmierć nie była  stanie zniszczyć. A jak wiemy dziś dokładnie mija 77 rocznica śmierci Krzysia a 1 września będzie już 77 lat jak nie żyje Basia. Wiemy też, że nie tylko dwoje a troje Baczyńskich zginęło podczas wojny. W swoim ostatnim wierszu Krzysztof napisał : " (...) I wtedy budzą się płacząc bo strzały pękają z daleka, bo śnili, że dziecko poczęli całe czerwone od krwi..." Basia Baczyńska została ranna w głowę 26 sierpnia 1944 r. nigdy nie dowiedziała się o tym, że Krzyś zginął postrzelony przez niemieckiego snajpera 4 sierpnia 1944 r. w Pałacu Blanka. Barbara Baczyńska była w ciąży, po uderzeniu w głowę pocisku z " krowy" przeszła trepanację czaszki, niestety operacja się nie powiodła i zmarła 1 września. Krzysztof miał w sobie niezwykły dar iż przeczuwał wiele wydarzeń które zarówno jemu jak i żonie się przydarzyły. Nawet wiedział, iż dziecko poczęli ale nie będzie mu dane się nawet narodzić. Tragizm poety i jego żony jest ogromny, ściska za serce i wywołuje łzy w oczach. Piękni ludzie, urodzili się po to by się spotkać, pokochać tak mocno a potem zginąć jedno po drugim i pójść razem tam do tego lepszego świata gdzie wojna nie mogła już ich dosięgnąć. W chwili śmierci Krzyś przyszedł zabrać Basię i dziecko ze sobą. Nakrył ich płaszczem i poszli razem, by już być razem ze sobą na wieki. 

Ty jesteś moje imię i w kształcie, i w przyczynie, 

i moje dłuto lotne. 

Ja jestem, zanim minie wiek na koniu- bezczynie,

ptaków i chmur zielonych złotnik. 

Ty jesteś we mnie jaskier w chmurze rzeźbiony blaskiem

nad czyn samotny. 

Ja z ciebie ulew piaskiem runo burz , co nie gaśnie, 

każdym życiem i śmiercią stokrotny.

Ty jesteś marmur żywy, przez który kształt mi przybył,

kształt w wichurze o świcie widziany, 

który o mleczne szyby buchną płomieniem grzywy

i zastygł w dłoni jak z gwiazdy odlany.

I jesteś mi imię ruchów i poczynaniem słuchu, 

który pojmie muzykę i sposób,

który z lądu posuchy wzejdzie żywicą - duchem

 w łodygę głosu.

K.K. Baczyński , 1 III 42r.

A Tobie - 

Jak bliska jest twórczość Krzysztofa Kamila Baczyńskiego?

Masz swój ulubiony wiersz spod pióra tego poety?

Wiedziałeś / wiedziałaś,  że wydano książkę o miłości Basi i Krzysia?

***