elegantka

Dzień dobry Moi Drodzy Czytelnicy!

Jak Wasze samopoczucie?  Każdego dnia budząc się rano mam wrażenie jakby wszystko to co się dzieje w naszym kraju i na świecie było tylko złym snem. Ale potem gdy już wstanę z łóżka, zaścielę je, włączę radio i ubierając się usłyszę wiadomości jakie właśnie nadają czar pryska, wraca ponura smutna rzeczywistość, epidemia, strach o zdrowie swoje, bliskich i smutek. Chociaż staram się przeważnie temu ostatniemu nie dawać, dość często mnie łapie. Uciekam mu a on mnie goni.  Dopada w najmniej oczekiwanym momencie, ja mu się nie daję, nie zawsze wygrywam. Ale jednego nie pozwolę sobie zabrać : uśmiechu i wiary w nowy, lepszy dzień. Wiara i nadzieja to takie uczucia, które niezależnie od beznadziejności sytuacji każdy z nas w sobie czuje. A trzecim tajnikiem jest miłość, miłość do bliźnich, szacunek do lekarzy którzy w pocie czoła walczą o tych wszystkich chorych ludzi. Empatia, cierpliwość. Tej pierwszej dość często brakuje, cierpliwości zresztą też. Jednak da się zauważyć ludzką solidarność co bardzo ale to bardzo mnie cieszy. Może ta epidemia sprawi, że znów będziemy ludzcy wobec innych, życzliwości, milsi i po prostu dobrzy jak człowiek dla człowieka?

Koronawirus to już nie temat tabu. Jest w naszym kraju, rośnie liczba zarażonych, a ludzie sobie jeszcze to bagatelizują i wychodzą na dwór jakby nigdy nic. Wiecie? Ja też się na początku wściekałam, byłam zła. Zła, że ta epidemia dotarła do Polski, że zniweczyła moje plany a marzenia postawiła pod znakiem zapytania. Wściekałam się, że nie mogę normalnie pojechać na zakupy, przerażały mnie puste półki w sklepach. Czułam strach pomieszany ze złością. Chciałam wierzyć, że to tylko zły sen, że to nie dzieje się na prawdę. W naszej kochanej Polsce jest koronawirus – przez myśl by mi to nie przeszło a jednak jest. I to nie mało, a dużo . Zdałam sobie sprawę z tego jak człowiek nie cieszył się z życia gdy tego wirusa nie było. Jak chodził struty, zły na nie wiadomo co i kogo. Jak nie doceniamy tego co mamy, kim jesteśmy i co sobą reprezentujemy. Musi się coś stać byśmy zrozumieli co tak naprawdę w życiu jest ważne. Nie stan konta, nie wyrzeźbiona sylwetka, nowy samochód, Iphone, milion obserwujących na Instagramie… Zdrowie, miłość, radość, uśmiech, pociecha z dzieci, domowe szczęście, ukochana osoba u boku – to tak naprawdę liczy się w życiu. I tylko od nas zależy czy to każdego dnia docenimy. Czy musi przyjść zaraza byśmy posiedzieli ze sobą jak normalna rodzina w domu, zjedli razem obiad i po prostu ze sobą przebywali a nie tylko przelotem w drodze do pracy czy szkoły. A potem z nosem w telefonach, praca po godzinach, niedopowiedzenia, ciche dni, brak dotyku, empatii, zrozumienia i zwykłego zainteresowania. Mamy szansę teraz to naprawić. A ludzi którzy każą nam siedzieć w domach – Proszę Was miejcie do nich szacunek, nie olewajcie tego. Oni to robią dla naszego dobra, proszą nas o tak mało. Co nam szkodzi przesiedzieć w domach ten czas. Szanujmy tych co walczą z epidemią, przyjdzie czas na wszystko. Musimy to przeczekać. Koronawirus być może wkrótce zniknie, jednak pamiętajcie o tym, że…

Wirus nie zapuka do naszych drzwi nie odejdzie od nas gdy pokażemy mu jak dużo pieniędzy mamy na koncie bankowym, nie oszczędzi nas tylko dlatego, że jesteśmy bogaci. Teraz biedny i bogaty są na równym poziomie. Nikt nie jest lepszy od drugiego, bo każdy może się zarazić. Nie jest ważne czy jesteś królem, premierem, dyrektorem, gwiazdą rocka czy zwykłym mechanikiem. Koronawirus zrównał poziom wśród ludzi, każdy ale to każdy może paść jego ofiarą. On nie patrzy na status społeczny. Nie jest najważniejsze czy masz milion lajków pod zdjęciem ( w sumie teraz to wisi Ci ile ich masz, bo nie dają Ci kompletnie ukojenia w strachu o bliskich), czy jeździsz najnowszym modelem samochodu i czy używasz perfum od Giorgio Armani’ego. Wirus ma gdzieś kim jesteś, co robisz i jakie masz plany na przyszłość. Przyszły czasy, że cieszy dodatkowa paczka papieru toaletowego,  zapas makaronu i ryżu. Cieszysz się jak głupi, że udało Ci się dorwać ostatnią pakę 32 rolek papieru do tyłka. Pomyśl: Kiedy tak cieszył Cię zakup papieru? NIGDY, a teraz skaczesz z radości, że udało Ci się go dostać. Albo żywność: Kiedy ostatni raz zjadałeś wszystko do ostatniego kęsa aniżeli wyrzuciłeś coś do śmietnika? Szanujesz żywność, bo wiesz, że nie wolno plątać się po sklepach. A kiedyś trudno było Cię zatrzymać w domu bo wolałeś co i rusz szaleć po galeriach. Przyszły czasy, że wszystko się zatrzymało.Zaczęliśmy ze sobą rozmawiać, przebywamy w domu i spędzamy ze sobą czas. W sumie nie mamy wyjścia, jesteśmy na siebie skazani, ale to dobrze. Dobrze, że jesteśmy razem, mamy szansę odbudować więzi z bliskimi nam osobami. Mamy możliwość naprawić to co zepsuliśmy przez pośpiech, co zabiliśmy codzienną rutyną. Pieniądze tracą na wartości gdy w grę wchodzi ludzkie zdrowie i życie. Znane osoby oddają swój majątek by jak najszybciej wynaleziono szczepionkę na tego paskudnego wirusa. Świat wstrzymuje oddech, świat stanął, Polska się zatrzymała, ludzie usiedli na tyłkach i czekają.

Czekają na lepsze jutro, które nie nadchodzi. A ja wierzę, że nadejdzie, wiary nie zabierze nam nic. Bo choćby wszystko się rozpierdzieliło,  na tych gruzach przecież będzie szansa zbudować nowe. Ciekawi mnie czy ludzie wyciągną lekcję z  tej epidemii, czy dalej będą brnąć w to gówno w jakim byli do teraz.  Los daje nam szansę czy z niej skorzystamy? Ocalimy ludzkie istnienie, planetę ?  Pytań mogłabym zadać nieskończenie wiele, na język ciśnie się wiele słów. Pozwólcie, że niektóre zostawię dla siebie.  Jestem pewna, że wkrótce to zło będzie miało swój kres. Przyjdzie nowe, lepsze. Wiosna, rozkwitnie cały świat dookoła nas, może nie mamy teraz szansy się tym cieszyć, ale po wszystkim będziemy chłonąć całym sobą piękno natury, naszej kochanej ojczyzny. Docenimy ją, wybierzemy wakacje w Polsce, pojedziemy nad polskie jeziora, morze, góry. Będziemy jedli w polskich restauracjach i pili polskie piwo w polskich barach i pubach. Będziemy opalać się na polskiej plaży, wdychać świeże powietrze na polskiej wsi. To co polskie zostanie wreszcie docenione, nasza ojczyzna zyska w naszych oczach ( niestety od wielu lat wybierana była zagranica jako cel turystyczny). Wyjrzy słońce, los się do nas i naszego kraju uśmiechnie. Ludzie wyzdrowieją, cholerny wirus zniknie i będzie jak dawniej? Myślę, że będzie lepiej niż było, a bynajmniej taką mam nadzieję.

 Pisząc ten wpis targały mną różne emocje. Czułam smutek, rozgoryczenie, żal, złość, ale i czułam nadzieję, wiarę, że prędzej czy później to wszystko się skończy. Nie pozostaje nic innego jak czekać. W tym roku Wielki Post ma szczególne znaczenie. Siedzimy w domach, panuje epidemia, nie można iść do kościoła, modlimy się w domach. Największy smutek sprawia mi to, że nie będzie mi dane w tym roku uczestniczyć w obchodach Wielkiego Tygodnia. Nie uświęcę palemki, nie wezmę udziału w Triduum Paschalnym ani w święceniu pokarmów, nie pomodlę się przy Grobie Pana Jezusa, nie dane mi będzie uczestniczyć w mszy świętej o 6 rano w Wielkanoc. Powiem Wam, że to był cios, silny cios w serce. Ogromnie mnie to zasmuciło, ale też dało wiarę, że następne święta będą wyjątkowe. Bo będziemy je przeżywać głębiej, mając w pamięci Wielkanoc 2020, która była w cieniu pandemii. Ale smutek smutkiem, święta i tak się odbędą. Bo święta to ludzie, których kochamy, którzy nas kochają i to wiara która nas umacnia. A Pan Bóg jest dosłownie wszędzie. Trzeba tylko szerzej otworzyć oczy i serce by móc go dostrzec.  Ale Wiecie co? Jakieś światełko w tunelu jest, może do świąt to wszystko minie? Czas pokaże...

Zdaję sobie sprawę z tego, że epidemia COVID-19 pozostanie w nas już na zawsze. Nawet jeśli ona minie, uda się nad nią zapanować, wyleczą chorych to i tak i tak w człowieku to zostanie. Ta trauma, strach, niepewność. Miną lata zanim zaczniemy normalnie funkcjonować. Najważniejsze teraz to dać szacunek lekarzom, tym co każą nam siedzieć w domu, pracownikom sklepów i aptek – to dzięki nim możemy bezpiecznie kupić leki , żywność. Oni narażają swoje zdrowie i życie byśmy mogli bezpiecznie zrobić zakupy. Proszę, okażcie im szacunek, uśmiechnijcie się do nich , powiedzcie dobre słowo. Tak niewiele, a jednak dużo w obecnym trudnym dla nas czasie. Ludzka życzliwość i dobro – to nigdy nie było, nie jest i nie będzie przereklamowane uwierzcie mi! A lekarze to nasi bohaterowie. Przeczytałam w jednym wpisie na Facebooku bardzo fajny cytat: " Nie wszyscy bohaterowie noszą peleryny". Powiem Wam, że coś w tym jest, te kilka słów idealnie odzwierciedla to co robią lekarze, medycy, pielęgniarki i inne służby by ratować nasze zdrowie i życie. Mega szacun dla nich! 

I jeszcze taki mały apel do młodszej części moich czytelników: Kochani! Ja też jestem młoda, mam 21 lat i tak jak każdy z Was aż mnie skręca by gdzieś wyskoczyć, pojechać, pójść do kina, spotkać się ze znajomymi, rodziną. Miło spędzać czas na świeżym powietrzu, szaleć, kochać, zwiedzać Polskę i świat. Jednak teraz kiedy trwa pandemia pokażcie , że jesteście odpowiedzialni- zostańcie w domach! Przyjdzie czas na wszystko. Na pocałunki, przytulanie, oglądanie gwiazd, zachodów i wschodów słońca, kąpiel w morzu, opalanie się na plaży. Czas dalekich i bliskich podróży, spacerów za rękę, wycieczek. Jak cudownie będzie kiedy to wszystko minie. Będziemy mogli znowu normalnie żyć, pójść bez strachu do sklepów, do kawiarni, na basen, do restauracji na pyszny obiad. Wiem, że sporo z Was nie jest jeszcze osobami pełnoletnimi, wiem też, że nudzi Was siedzenie w domu. Ale Wiecie? Jest tyle sposobów na miłe spędzanie wolnego czasu. Odpoczynek, czytanie książek, gotowanie, pieczenie, rozmowa z bliskimi, prowadzenie bloga. Albo jak w większości z Was przypadku nauka. Trzymam za Was kciuki i wierzę, że będziecie na tyle dojrzali iż zrozumiecie, że sytuacja jest na tyle poważna, że nie warto jej bagatelizować. Cieszcie się z tego, że jesteście zdrowi, macie co jeść, macie dom i rodzinę. Inni nie mają tego szczęścia. Wielu ludzi nie zdążyło się pożegnać z bliskimi którzy umarli na COVID-19 co oni mają powiedzieć? Albo lekarze, pielęgniarki? Nie śpią, nie jedzą, nie mają na to czasu bo walczą o ludzkie życia. A my? Mamy ciepły dom, mamy co jeść, mamy Internet, książki, rodzinę. Cieszmy się tym, nie narzekajmy, bo naprawdę w tym czasie, w którym czytasz ten post może ktoś umierać, albo marzyć o kromce chleba. Ty jesteś zdrowy/ zdrowa,  żyjesz, masz chleb i do chleba. SZANUJ TO! Pamiętaj inni daliby się pokroić za to co Ty masz. 

Nie traćmy ducha. Nie ma takiego Wielkiego Postu, po którym by nie przyszła Wielkanoc, ani nie ma takich „ Gorzkich żali” , po których by się nie śpiewało „Alleluja”

 BP ADRIAN GALBAS SAC

płaszcz / Cropp

spodnie / Terranova

koszula / Sinsay

buty / Jenny Fairy

❤❤❤