Poezja dobra na wszystko

Wakacje to doskonała pora by zrobić coś szalonego, innego niż zwykle, niesamowitego a zarazem fascynującego. To czas gdy sięgamy po nowe rzeczy, próbujemy nowych potraw, poznajemy nowych ludzi. Czytamy książki, jeździmy na koncerty. Podróżujemy, opalamy się albo tak jak ja sięgamy po poezję. Dlatego też dzisiejszy post w całości poświęcony będzie poezji. Czyjej? Odpowiedź poniżej

Maria Pawlikowska - Jasnorzewska słynęła z tego że pisała to co czuje w dość nietypowej formie. Znamy ją z jej wierzy miłosnych i erotyków. Na pewno kojarzycie ze szkoły utwór „Miłość”. Pamiętam jak interpretowaliśmy go w 2 gimnazjum. Wielu z nas śmiało się słysząc ciągle to imię i dwuczłonowe nazwisko. W czasach szkolnych nienawidziłam wręcz poezji i męczyły mnie różnorakie wiersze. Teraz gdy minęło dokładnie 4 lata odkąd skończyłam gimnazjum a rok gdy skończyłam szkołę średnią mogę śmiało powiedzieć, że żałuję tego iż uważałam poezję za coś złego. Teraz nie wyobrażam sobie bez niej mojego świata. Często sięgam po różne tomiki, najczęściej te o tematyce miłosnej i romantycznej. Tak też natrafiłam na zbiór wierszy Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Zakochałam się w jej utworach. Są takie prawdziwe, jedne przepełnione miłością inne nieco bólem i nostalgią. Wszystkie wyjątkowe i godne polecenia. Poniżej znajdziecie zdjęcia i cytaty moich ulubionych utworów tej autorki. Myślę że Wam również spodobają się tak bardzo jak mi.

„Samobójca”

Skoczył w morze ciemne i mordercze.

Ześlizgnął się po taflach cienia.

Miał ciężkie serce.

Nie musiał przywiązywać kamienia.

„Słowiki”

Słowiki są dziś nieswoje.

Bzy są jak chmury krzyżyków.

Chcesz zabić serce moje?

Przecież się nie zabija słowików?

„Nieobecność”

Twoja nieobecność jest jak tłumy ludzi-

Wszędzie jej pełno W ogrodzie i w mieście. Wciąż mnie otacza. A gdy zasnę wreszcie,

Tysiącem oczu patrzących mnie budzi.

Oczy moje, które pod wzrokiem twym słodkim się niebią,
oczy moje umrą, a powieki je cicho pogrzebią.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

„Miłość”

Wciąż rozmyślasz. Uparcie i skrycie. 
Patrzysz w okno i smutek masz w oku... 
Przecież mnie kochasz nad życie? 
Sam mówiłeś przeszłego roku... 
Śmiejesz się, lecz coś tkwi poza tym. 
Patrzysz w niebo, na rzeźby obłoków... 
Przecież ja jestem niebem i światem? 
Sam mówiłeś przeszłego roku... 

A Wy - Lubicie poezję?