What a love it is?

Ostatnio wzięło mnie trochę na wszelkie rozmyślania. Nie wiem czy to kwestia wieku, czy osobistych doświadczeń i obserwacji  świata ma na to jakikolwiek wpływ ale zadałam jedno podstawowe pytanie: DOKĄD ZMIERZASZ WSPÓŁCZESNY ŚWIECIE? Przeraża mnie to co się dzieje na portalach społecznościowych,wszelkich stronach internetowych a nawet w moim środowisku rówieśniczym.Co zatem martwi mnie najbardziej? Na pewno to że ludzie są teraz tak szybcy w uczuciach. Zakochują się szybko ( choć nie wiem czy w ogóle można to nazwać zakochaniem), „kochają” jeden dzień, chwalą się tym w mediach społecznościowych, mdlą wręcz tą „miłością” a potem pstryk, czar prysł, nie ma miłości, zdjęcia usunięte, uczucia zniknęły.Udajemy że się nie znamy, jest też usuwanie ze znajomych a nawet blokowanie.Po co to? Dlaczego nie możemy normalnie się zakochiwać jak dawniej nasi pradziadkowie,  dziadkowie i rodzice? Dlaczego teraz słowo „miłość” nie ma takiej wartości jaką miało te kilka a nawet kilkanaście lat temu a wypowiedziane: „Kocham Cię” staje się przereklamowane i nadużywane do maksimum? Z własnego doświadczenia wiem, że to co napisałam wcześniej jest paskudną prawdą. Teraz nie liczy się uczucie, bliskość, dobre serce? Liczy się szybki romans zakończony skonsumowaniem go w łóżku a na drugi dzień już się nie znamy. I najlepiej by osiągnąć tego jak najwięcej by później się pochwalić ile to się takich „nie zaliczyło”. Nie ma w ogóle czegoś takiego jak etap poznawania. Powiedzmy spotykasz kogoś pierwszy raz, rozmawiacie, na drugim spotkaniu rzucacie się sobie w objęcia, potem niby jest fajnie a kończy się po dwóch dniach do tygodnia czasu. Dlaczego ze sobą nie rozmawiamy, nie obserwujemy siebie nawzajem ( nie mówię tutaj o Instagramie Ty uzależniony od Internetu człowieczku) a o zwykłym dostrzeganiu tego w czym ta osoba jest dobra, jakie ma słabości, czego się boi a czemu stawiła by czoło. Nie dajemy sobie szansy na poznanie. Pocałunek czy objęcie ramieniem nie jest gwarancją utworzenia więzi między dwojgiem ludźmi. Rozmowa jest kluczem do wszystkiego. Rozmowa lub jej brak, bo czasem gdy zbyt dużo mówimy również  nie sprzyja to niczemu dobremu. Czasem gdy jest nas „za dużo”  w czyimś życiu ta osoba czuje się osaczona, zdezorientowana i maksymalnie pozbawiona instynktu zdobywania. Każdy lubi być zdobywany. Czy jest kobieta czy mężczyzna. Sęk w tym że czasem zbyt szybko i zbyt mocno próbujemy wręcz stanąć dla tej osoby na rzęsach. Tracimy siebie, zamiast pokazywać innym kim jesteśmy naprawdę. To samo dzieje się właśnie w związkach. Udajemy kogoś kim nie jesteśmy, dajemy złudne nadzieje, zakochujemy się i odrzucamy. Jesteśmy bezduszni, bezuczuciowi i pozbawieni sumienia. Liczy się ilość nie jakość. Chcemy więcej. Więcej sławy, pieniędzy, znajomych, więcej szalonych nocy. Zatracamy to co najpiękniejsze. Powoli zanika tradycja randek, a zamiast tego pary już na pierwszym spotkaniu obdarzają się namiętnymi pocałunkami. Nie ma tej walki o buziaka, o jakiekolwiek zbliżenie, muśnięcie dłonią kolana tej osoby którą darzymy sympatią. Wszystko jest podane na tacy. Nie ma spotkania przy kawie, rozmowy w cztery oczy. Jest Facebook, Messenger, niby słodkie, miłosne i nic nieznaczące emotki. Po co piszesz, przyjedź, wejdź do domu, rozgość się, wypij kawę albo umów się w dobrej kawiarni, uśmiechnij się i najważniejsze oczaruj tę osobę by potem długo myślała o Twoim uśmiechu, czekała z niecierpliwością na kolejne spotkanie i wyczekiwała tego momentu gdy pozwolisz jej na więcej. Nie ma tego „polowania” na buziaka. To chyba jest najsmutniejsze w tym wszystkim. Całujemy kogo popadnie, nie czujemy „motyli”, jesteśmy jak maszyny do hazardu „ chybił trafił”. Pocałunek to piękna rzecz niematerialna jaką jedna osoba może dać drugiej. To okazanie uczuć, ale tych prawdziwych a nie tylko po to by sprawdzić jakie usta mają jaki smak i całować tyle by całować. Jest jedna złota zasada: „Nie całuj, jeśli nie kochasz”. Mało kto się do niej teraz stosuje. Całuję się bo wszyscy się całują. Całuję bo lubię ale czy ma to jakiś sens sam nie wiem, tyle już ust całowałem że nie wiem które to które. Przy których coś czułem, czy nic nie czułem bo w sumie mi bez różnicy jakie całuje. Skoro są to czemu ich nie całować. Nie no skoro ludzkie usta są tylko po to by całowało je miliony osób to po co w ogóle są związki? Żyjmy jako single, całujmy wszystkich których spotkamy na ulicy bo to jest fajne. Nie. To nie jest fajne. Usta powinny być zarezerwowane tylko i wyłącznie dla jednej osoby. Tej która jest zakochana nie w ciele lecz w duszy. Rozumiem, że zanim trafi się na tę osobę, zdarzy się te kilka razy pocałować „żabę” by potem w magiczny  sposób  trafić na księcia. Ale wszystko z umiarem i bez przesady. Obrzydliwe jest gdy ktoś nagminnie całuje kogo popadnie, jest wręcz od tego uzależniony.  „Ofiary pocałunków” też mają swoje uczucia i często takie zachowanie ma na nich bardzo negatywny wpływ. Dochodzi do kompleksów, zasmuceń, w gorszych wypadkach do samookaleczeń a nawet samobójstw. Powiedzmy jest sobie dziewczyna, całowała się już z 4 facetami. Każdy z nich miał już na swoim koncie kilkanaście takich buziaków. Ona niedoświadczona, swój pierwszy pocałunek przeżyła w wieku ok. 17 lat kompletnie nie wie czy umie czy nie umie. Problem w tym, że Ci faceci nie dadzą nawet szansy spróbować jej okazać to co lubi. Czy woli klasycznie, czy po francusku, delikatnie czy bardziej z pazurem, wolno czy szybko. To nie ma znaczenia. Całuje się teraz szybko i równie szybko się o tym zapomina. Ale nie tylko pocałunki są już przereklamowane. Cały świat już taki jest. Pełno idealnych osób, rodem z fotoshopa, idealnych małżeństw, rodzin i no właśnie idealnych związków. Jedne co powolutku się zmienia to tylko to, że powoli natura wraca do łask i większość z nas nie robi się na Barbie i na Kena depilując przesadnie wszystko co popadnie, robiąc operacje plastyczne i sztuczne opalania. Ale jak jedno zmienia się na lepsze drugie czai się za rogiem i znowu próbuje zatruć środowisko. Pełno szybkich ślubów, jeszcze szybszych rozwodów. Ok, rozumiem zdarza się ta miłość od pierwszego wejrzenia, że Wiecie że dla tej osoby jesteście w stanie skoczyć do Pacyfiku i opłynąć go wzdłuż  i wszerz tylko po to by zerwać z jego dna niezwykły kwiat który wręczycie miłości swojego życia. Jest coś takiego jak piorun, motyle w brzuchu. Szybkie bicie serca też jest, nieprzespane noce z tęsknoty również. Choć sama w takie rzeczy do końca nie wierzę to widzę, że takie sytuacje się po prostu zdarzają i nie myślcie sobie że mam na myśli komedie romantyczne i inne płaksiwe, ckliwe filmy  o tym jak dwoje ludzi nagle się spotyka, ich serca zaczynają równocześnie bić a cała opowieść kończy się ślubem. W prawdziwym życiu dość rzadko tak bywa, ale są oczywiście jak wszędzie jakieś wyjątki. Brakuje tylko jednego: czasu dla drugiej osoby. Działamy za szybko, zbyt szybko reagujemy i potem równie szybko odchodzimy. Najsmutniejsze jest udawanie, że nic się nie stało. Osoba która jest dla Ciebie w jakiś sposób ważna, jest a potem nagle odwraca się a jak mija Cię na ulicy udaje że Cię nie zna. Chyba, że jest też taki przypadek że przypomina sobie że jednak skądś Cię zna gdy już ta druga osoba dla której zostawiłeś tę pierwszą osobę odejdzie od Ciebie i zostaniesz sam. Wtedy przypominasz sobie, że może warto znowu się do tej osoby zbliżyć w razie czego mieć ją w zasięgu ręki ale nadal czatować na kolejną „ofiarę” by porwać ją w swoje ramiona a tamtą kolejny już raz porzucić. Człowiek nie jest towarem zastępczym, pewien mądry ktoś powiedział kiedyś pewno bardzo mądre zdanie „ Albo od początku zaczynasz z tą jedną osobą i brniesz w to albo nie zaczynaj wcale”. To jedno zdanie rozwiewa wszelkie wątpliwości na temat tego jak w tych czasach podchodzimy do tematu związku i posiadania drugiej połowy. Albo przesiąkamy tą miłością do głębi, walczymy o nią każdego dnia albo nie zaczynamy w ogóle. Z tym niestety jest teraz tak wielki problem, bo zaczynamy za często a kończymy nie tak jak byśmy chcieli. Najczęściej jako samotni, zdruzgotani i odrzuceni przez wszystkich smutni ludzie z przyklejoną na twarzy maską uśmiechu. Cóż recepty na nieudane związki nie ma, nikogo nie ominie rozczarowanie, smutek, żal czy odrzucenie. Ale dlaczego nie staramy się tego jakoś zwalczać? Dlaczego brniemy w to coraz bardziej, idziemy ze związanymi oczami i udajemy, że wszystko jest w porządku? Nie jest. Nic nie jest w porządku. Lubimy tylko to co nam sprawia przyjemność, nie innym. Całujemy bo tak nam się podoba, rozkochujemy osobę której nie mamy w zamiarach w ogóle kochać, idziemy po coś czego sami nie wiemy czego chcemy. Szara rzeczywistość jest nie do zniesienia. Udajemy twardych gdy czujemy w sobie strach, śmiejemy się gdy chcemy wybuchnąć płaczem. Kochamy ale nie wiemy czy naprawdę i na jak długo. W konsekwencji tego tracimy do ludzi zaufanie bo boimy się że kolejna osoba zrani nas już na tyle mocno że to poszarpane serce pęknie i nie zostanie niego już nic. Szczerze to boimy się kochać tak na serio. Kochamy na niby. Lubimy na niby. Chyba też żyjemy na niby. Tracimy wszystko, na rzecz tego „na niby”. Czy nie można normalnie kochać, oddać się tej jednej osobie i żyć z nią na dobre i na złe? Choć to złe bywa może na równi z dobrem to nie staramy się go zwalczać. Ba podsycamy ogień. Jest konflikt między dwojgiem  ludzi, nie ma przepraszam, jest urwanie kontaktu  chyba że trafiamy na gentlemana któremu do szaleństwa na nas zależy no wtedy to ciężko od niego odejść. Ale nie trzeba być gentlemanem by zadowolić nawet najmniejszym gestem ukochaną osobę. Ale dobra nie o tym już bo to będzie raczej temat na kolejny post a przejdźmy do sedna tego jakże obszernego postu. Nie wiem co mnie naszło, że tak się rozpisałam, ale w mojej głowie tańczy tysiące myśli które nie dają mi od dłuższego czasu spokoju. Dlatego postanowiłam się nimi z Wami podzielić. Jak już wiecie dodaję czasem takie życiowe, lifestylowe posty ot tak po prostu. Czasem warto odepchnąć stylizacje, kosmetyki  a zająć się własnym życiem, pomyśleć, pobyć chwilę sam na sam. Nie dawać się porwać w ten wir darmowych paczek z ubraniami i różnymi produktami i nie prześcigiwać się w tym kto ma więcej współprac, hajsu i ile kto zarabia na swojej pasji. Czasem warto ochłonąć i napisać coś od siebie, co leży akurat na sercu.

Na zakończenie: Czy zatem dzisiejszy świat idzie w złym kierunku a miłość jest przereklamowana? Te pytania pozostawiam już Wam do głębszej dyskusji. Możecie pochwalić się swoimi rozmyśleniami w komentarzu.

Dobranoc!