24032018

Łatwo jest zranić serce ale czy wiesz że można zranić komuś duszę? Jeśli nie wiesz to tak można i to w bardzo łatwy sposób. Odrzucasz kogoś, ignorujesz tę osobę, udajesz że jej nie ma. Potem się z nią nie komunikujesz, być może o niej zapominasz a na końcu ranisz jej duszę. Czym zatem różni się zranienie serca od uszczerbku na duszy? Praktycznie niczym. Serce tak jak oczy potrafi płakać. Potrafi niemiłosiernie wyć. Może tego nie widać, ale tak właśnie się dzieje. Kiedy najczęściej serce wybucha płaczem? Późnym wieczorem, nocą, o północy lub nad ranem. Zaczyna od delikatnego łkania, później zanosi się głębszym płaczem a później szlocha jak opętane. Potrafi on też boleć i nie mówię tutaj o chorobie mięśnia sercowego a o dogłębnym, tępym i rwącym bólu jakiego doznaje osoba je nosząca podczas kolejnego upadku. Ten szloch zaczyna przyspieszać, staje się coraz szybszy, wręcz biegnie i nie może się zatrzymać jak opętany. Czasem nie płynął z oczu łzy a serce zalane jest niewidzialną krwią samotności, braku zrozumienia, nostalgią, obojętnością. Te wszystkie czynniki mają ogromny wpływ na funkcjonowanie naszego serca. Mowa oczywiście o tym negatywnym wpływie rzecz jasna. Zaczynasz od przesiadywania wieczorem w samotności, później kładziesz się do łóżka, czasem włączasz muzykę by zagłuszyć myśli i płacz serca. Czasem to nie wystarcza więc znowu siadasz, zaczynasz płakać. Kropelka po kropelce spływa po Twoim policzku. Zaczyna ich przybywać. Tak właśnie wygląda ból duszy. Przezroczyste łzy są taką jakby wytryskającą krwią z duszy zranionego przez los człowieka. Już wiesz o co chodzi? Być może sam się z tym spotkałeś lub wydawało Ci się że spotkałeś bo być może nawet nie zwróciłeś na to uwagi tak byłeś zajęty patrzeniem na siebie. Nie dostrzegłeś tego bólu duszy. Ba Ty go zignorowałeś. A co mi tam jakiś tępy, dziwny ból. Jak to nie raz ludzie mówią : „Poboli i przejdzie…”. A jak nie przejdzie? A co jeśli ten ból nie zniknie a tylko przybierze na sile, wzmocni się i uodporni na Twoją niewidzialna walkę z nim? Z tym zaczyna już być problem. Walczysz. Przegrywasz. Leżysz bezwładnie na podłodze. Godzinę. Dzień. Tydzień. Miesiąc. Nic nie czujesz. Stajesz się martwy od środka. Mimo to podnosisz się. Idziesz. Biegniesz. Pędzisz. I bum. Kolejny cios. Upadasz i znowu leżysz na ziemi. Zaczyna płakać serce. Dusza nic nie czuje. Za bardzo jest poszarpana przez demony przeszłości, że nawet nie odczuwa już kolejnego uderzenia pięścią. Dusza zamarła. Nie wiesz czy jeszcze kiedykolwiek się ona odrodzi. Czy jeszcze rozkwitnie na nowo. A może ktoś się w niej zakocha? Nie ma nic piękniejszego jak zakochanie się w czyjejś duszy. Można pokochać oczy, włosy, uśmiech ale czy można zakochać się w zranionej duszy? Mało prawdopodobne aczkolwiek dość możliwe by stało się prawdą. Może i  leżysz na tej podłodze, poraniony od środka, uważasz że jesteś do niczego, że jedyne w czym jesteś naprawdę dobry to nieustanne pakowanie się w trapaty a Twoją specjalnością są tylko upadki. Najczęściej te z głośnym hukiem rzecz jasna. Ale pamiętaj jedno- w zranionej duszy również można się zakochać. To, że dzisiaj upadłeś nie oznacza że będziesz tkwił w tym dole do końca życia. Mało to pocieszające, bo sama często miewam katastrofalne dni, to wiem, że gdzieś tam czeka ktoś taki jak ja. Połowa mnie samej. Czeka z otwartymi ramionami aż do niego przybiegnę i mnie przytuli. Przytuli a wtedy ta zraniona dusza momentalnie się uleczy. Jestem święcie przekonana że skoro dziś powiedzmy pada deszcz ( teraz nieco ściemniam bo akurat na niebie nie ma praktycznie żadnej chmurki i na deszcz się nie zanosi ale co tam :D ) to jutro Kochanie wzejdzie słońce. Rozpromieni wszystko dookoła. Twoja buzia nabierze rumieńców, łzy wyschnął. A zraniona dusza? Być może po części się uleczy. Nie mogę Ci tego zagwarantować. Zazwyczaj potrzebuje ona więcej czasu. Czasem są to  tylko miesiące. Niekiedy bywa że lata. Czasem żyjemy ze zranioną duszą i mimo że mamy wszystko nadal czujemy ten smutek w sobie. W gruncie rzeczy umieramy  pozbawieni choć grama czystej, nieskazitelnej i pięknej duszy.

I właśnie takie są skutki bycia przeziębioną. Siedzę dzisiaj w domu praktycznie cały dzień. Obok mnie leży stos chusteczek do nosa. Jestem okryta kocem i trzęsę się z zimna. Za to moja wyobraźnia pracuje na jak najwyższych obrotach i dlatego postanowiłam się do Was dzisiaj odezwać. Ale to już chyba staje się tradycją co? Że znowu mamy lifestylową sobotę na blogu hmm? :D Nie mniej jednak mam nadzieję, że to co napisałam pozytywnie przyjmiecie i może coś zrozumiecie z tego co Wam tutaj dzisiaj przelałam. Co do tej zranionej duszy- każdy z Nas ma ją po części zranioną. Rany duszy zadają najczęściej kłótnie z bliską osobą, strata kogoś bliskiego, śmierć, obojętność, wysokie ego osoby w której kocha się serce. Można tak wymieniać i wymieniać bez końca. Nie ma chyba na świecie osoby której dusza nawet przez moment nie była zraniona. A jeśli taka osoba była lub jest to z całego serca jej zazdroszczę ale i nieco współczuję. Ból sprawia że stajemy się silniejsi, bardziej odporni na wszystkich i wszystko dookoła. Co prawda jest on paskudnym uczuciem czasem może on nas czegoś nauczyć. Na przykład tego by dwa razy nie pakować się do przysłowiowej „rzeki” albo by nie za bardzo ufać niektórym ludziom. Tak więc- Czy Wy też odczuwaliście kiedyś tępy ból zranionej duszy? Jeśli tak jak sobie z nim poradziliście? Koniecznie napiszcie co i jak w komentarzu…

POZDRAWIAM

IWETTA Ż.